Filmmaker Olaf volgt deelnemer woestijnrace vanuit huis: 'Het is daar 52 graden'

Het dochtertje (7) van Emily en Björn van Loon is blind geboren. "Ik volg het gezin om te weten hoe het is om een kind te hebben dat niet kan zien. Dat fascineert mij", zegt Olaf Koelewijn. "Ik heb zelf ook kinderen, maar die kunnen zien. Bij het gezin van Emily en Björn gaat alles anders. Voor mij gaat er een wereld open."

Koelewijn portretteert momenteel ook ALS-patiënt en plaatsgenoot Geert Jongeneel en volgt voor Alzheimer Nederland een echtpaar waarvan de man lijdt aan dementie. Een film over hoe je geld inzamelt om een medische behandeling in het buitenland te kunnen betalen omdat die in eigen land niet wordt vergoed, is in voorbereiding. Hij heeft voelsprieten voor zulke lotgevallen, lijkt het wel. "Mensen spreken me aan op straat. Ik struin het internet af en dan denk ik: hé, die persoon heeft een mooi verhaal."

Zoals Emily en Björn. Ze verhuisden van Ede naar Zeist om hun dochter naar een speciale school voor blinden en slechtzienden te kunnen sturen. Björn heeft er een persoonlijke queeste van gemaakt om zijn dochter zo veel mogelijk te helpen en vooral de organisatie die haar begeleidt: Stichting Bartiméus. Vorig jaar zamelde hij al eens geld in voor het fonds van deze instelling door 24 uur geblinddoekt te rennen op de atletiekbaan in Ede.

Die blindenrace was de opmaat naar een groter project, de Marathon des Sable, later deze maand. "Samengevat? Ik ga zeven dagen rennen in de Marokkaanse woestijn, 252 kilometer. Ik ben al zes maanden in training." Hij wil 100.000 euro ophalen voor Bartiméus.

De meerdaagse woestijnmarathon in Marokko is een van de zwaarste ultralopen ter wereld. De oud-Edenaar ziet er niet tegenop. "Mijn dochtertje is blind geboren. Ultralopen kan ik wel, een meisje opvoeden dat niet kan zien is de echte uitdaging. Ik heb haar bijvoorbeeld in zes maanden uitgelegd hoe de speeltuin bij ons eruitziet, zodat ze zorgeloos kan spelen."

In de tussentijd volgt Koelewijn voor zijn documentaire Björn en de andere gezinsleden en legt hij de trainingen van de ultraloper in de aanloop naar de race in de Marokkaanse zandbak vast. "Björn traint elke dag. Wat doet dat met zijn gezinsleven? Zien ze hun vader nog wel? Dat zijn de vragen die ik dan heb."

Nee, hij gaat volgende week niet mee naar Marokko. "Het is daar 52 graden. En de hele dag zand. Dat is niks voor mij. Ik geef Björn een kleine camera mee, dan kan hij zichzelf filmen en de beelden die hij maakt gebruik ik dan."

Björn, zijn vrouw Emily en de kinderen (Maja heeft nog een broertje, Pelle) laten de Nijkerker in hun huis toe. Björn daarover: "Ik vind het belangrijk dat mensen van dichtbij zien hoe het is om blind te zijn. Je kunt je ogen dichtdoen en dan denken: oh, zo voelt het om blind te zijn. Probeer met je ogen dicht maar eens je boterham te smeren of je jas op te hangen."

Veel plannen vielen in duigen toen Björn en Emily beseften dat Maja nooit zal kunnen zien. "Je wilt je kind leren fietsen. Nu leer ik haar de ruimte die ze verdient voor zich op te eisen."

Wat hem vooral opvalt op straat: "Ze zien mijn blinde dochter en denken: wat zielig. Het is verdrietig, maar ook inspirerend. En dat merken mensen ook als ik met ze in gesprek ga."

De documentaire over het gezin Van Loon is na de zomer klaar, verwacht Olaf Koelewijn. Wie meer werk van hem wil zien, kan terecht op zijn videokanaal op YouTube.